Motief van Afke Hennus

Mensen helpen hun potentie vrij te maken

Nadat Afke Hennus (48) in 1997 volledig werd afgekeurd vanwe­ge de ziekte ME, worstelde ze met de vraag waarom ze op aarde was. “Door mijn ME heb ik weinig energie, en dat maakte mijn wereld heel klein. Mijn blik werd naar binnen gericht door het ziek zijn. Zo ben ik erg geïnteresseerd geraakt in hoe ik in elkaar zit, en hoe mensen in elkaar zitten,” legt ze uit. Sinds 2021 heeft ze een kleine praktijk als coach en therapeut, waarin ze onder andere met systeemopstellingen werkt.

Tekst: Cisly Burcksen
Beeld: Franca de Jonge

“Ik zat in het derde jaar van Helicon, de opleiding tot vrijes­choolleerkracht, toen ik ziek werd en honderd procent arbeids­ongeschikt werd verklaard,” legt ze uit. Ze zocht handvatten om met zichzelf en de wereld om te gaan en door enthousiaste verhalen van een vriendin startte ze met de driejarige opleiding Professionele communicatie bij Phoenix in Utrecht. Daar ging een wereld voor haar open. Ze kreeg er vakken op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, onder andere systeemopstellin­gen. Ze bleek talent te hebben voor een coachende rol hierin en besloot zich verder te scholen in systemisch werk. “Mijn ouders waren ook psychologen, systemisch gezien geven zij het stokje aan mij door,” vertelt ze enthousiast. “In mijn kleine praktijk kan ik mijn werk helemaal afstemmen op mijn eigen energieniveau. Dat is ideaal, want ik ben het allergelukkigst als ik werk. Mensen helpen is zo vervullend!”

Naar het bewuste

Hoewel ze zich niet expliciet als antroposofisch therapeut pro­fileert, ziet Afke veel raakvlakken met de antroposofie. “Wat ik intrigerend vind, is dat er allerlei lagen in mensen zijn die je niet kunt zien, maar die je ergens wel kunt voelen. Bij een opstelling komen die tevoorschijn. Daarmee kunnen dingen op hun plek vallen die je ervan bewust maken dat ieder mens deel is van een groter systeem. Stel dat ik bijvoorbeeld zeg: Zet in gedach­ten eens je vader en je moeder achter je, hoe is dat dan? Als ik dat vraag, gebeurt er meestal al iets. Het klinkt misschien vaag, maar de effecten zijn heel helder.

Je laat iets vanuit het onbewuste naar het bewuste komen. Die onzichtbare wereld en het erkennen van de invloed ervan is van groot belang. Zo ben je aan het werk met meerdere lagen van de mens. Daar zit een groot raakvlak met de antroposofie. Ik kijk naar mijn cliënten op dezelfde manier als we op Helicon naar de kinderen leerden kijken. Je kijkt naar de hele mens, naar wat iemand laat zien, en je volgt. Het gaat niet over mij, maar over wat zich toont. De ingang zit op een andere plek, waar graag bewustzijn wil komen.”

Schaduwkanten

In haar praktijk ziet Afke dat er een grote behoefte is aan heel willen zijn, niet als wandelend hoofd door het leven gaan, maar ook met je ziel en lichaam verbonden zijn. Dat verlangen ziet ze ook breder, op maatschappelijk niveau. “Hoe meer mensen hun schaduwkanten onderzoeken, hoe meer potentie er vrijkomt. In het systemisch werk zie je hoe dat ook over generaties heen kan gaan: soms heeft een probleem niet alleen met jou, maar ook met je ouders en voorouders te maken. Als je dat kunt dui­den, is dat een verademing. Het ontspant en zorgt ervoor dat iemand meer in het hier en nu kan doen waarvoor die naar de aarde gekomen is.” Ze benadrukt hoe belangrijk het is om niet alleen naar de mooie kanten te kijken, maar ook naar wat moei­lijk is. Als je alles erbij kunt laten horen, ontstaat er meer moge­lijkheid tot groei: “In een ontmoeting kun je bijvoorbeeld weer­stand voelen. Hoe mooi is het dan om te onderzoeken waar die weerstand vandaan komt, en hoe je in verbinding kunt blijven in plaats van je meteen voor die persoon af te sluiten? In dialoog gaan is zó belangrijk, zowel met jezelf als met de ander. En die dialoog begint in jezelf.”

Dit artikel verscheen in Motief 286 van oktober 2024