Motief van Merel Bolding

Werken van hart tot hart

Na jarenlang met veel plezier in de antroposofische kinderop­vang te hebben gewerkt, maakte Merel Bolding (37) twee jaar geleden de overstap naar de antroposofische ouderenzorg. Dat lijkt een wereld van verschil, maar voor Merel zijn er veel paral­lellen te trekken. Door haar werk voor de Jeugdsectie is ze ook nauw verbonden met de jongvolwassen generatie.

Tekst: Cisly Burcksen
Beeld: Merel Bolding

Merel had, zoals ze het zelf omschrijft, een fantastische tijd op het antroposofische kindercentrum waar ze werkte. Toen het werd overgenomen door een andere organisatie werd de werk­sfeer echter heel anders. Vlak voor de overname viel ze uit door een burn-out en kreeg daarna long covid. Uiteindelijk moest ze op zoek naar ander werk en wees de praktijkondersteuner van haar huisarts haar op een vacature bij het Leendert Meeshuis.

Ze kreeg de baan en werkt nu met ouderen met gevorderde dementie. En hoewel ze nu met mensen in een heel andere levensfase werkt, ziet Merel toch overeenkomsten met haar vorige werkveld. “Ik blijk een echt mensenmens te zijn. Niet alleen het werken met kinderen, maar ook met ouderen ligt me heel goed. Hier kan ik van hart tot hart werken. Elke dag zijn er wel kleine dingen waar m’n hart warm van wordt; momenten die je laten zien wat leven is. Dat kan een jong kind zijn dat zich opricht, of de verwondering in de blik van een kind.”

Die verwon­dering ziet ze ook bij ouderen, maar dan in een andere vorm. “Ze genieten van wat er op hun pad komt. Ze hebben een breder sca­la aan emoties, maar net als jonge kinderen zijn ze heel direct. Een kind kan bijvoorbeeld oprecht zeggen: ”Nee juffie, dat vind ik stom.” Zonder enige beleefheidsvorm. Dan zeg ik: “Dat mag je stom vinden, maar we gaan het wel doen.” Dat ongefilterde zie je ook bij onze ouderen terug. Het Leendert Meeshuis is een gesloten instelling. Ouderen vinden het hier soms stom dat ze niet zelf naar buiten mogen, bijna beledigend. Daar kunnen ze ook heel oprecht in zijn. Dat mag dan ook, maar we staan het toch niet toe.”

Gemeenschap

Werken vanuit de antroposofie is voor Merel een voorwaarde om zich op haar plek te voelen. En hoewel ze daar in het Leen­dert Meeshuis alle ruimte voor krijgt, loopt ze er soms tegenaan dat niet alle bewoners en medewerkers daar net zo vertrouwd zijn met de antroposofie als zij. “Het is soms lastig om de goede taal te vinden om de antroposofie uit te leggen zonder te ver­vallen in grote, lastige verhalen en mensen in verlegenheid te brengen. Toch is dat belangrijk, want je moet ’t wel als gemeen­schap doen.”

Dansen in de regen

Merel is al jarenlang lid van de AViN en zet zich ook in voor de Jeugdsectie. Hoewel ze niet écht meer binnen de doelgroep valt, vindt ze het belangrijk dat er toch mensen zijn die het jongeren­werk doordragen tot er een volgende lichting jongeren opstaat die het oppakt. Daarom zet ze zich bij de Hogeschoolkring in namens de Jeugdsectie.

“Er moeten mensen zijn die dansen in de regen, die zich écht met antroposofie willen verbinden. Zelf heb ik intens genoten van de jongerenbeweging. Van de reizen naar Dornach, de midwinter- en zomervieringen en diverse andere bijeenkomsten. Er was geen starre, dogmatische sfeer, maar we vonden elkaar in nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Met m’n 37 jaar ben ik niet per se in de positie om namens de Jeugdsectie in de Hogeschoolkring te zitten. Maar ik mocht zo lang mee op de beweging die anderen hebben opgezet, dat ik nu die ander wil zijn. Nadat het jongerenwerk een halfjaar geleden uit elkaar is gevallen, wil ik kijken of het weer een geheel kan worden. Het is belangrijk dat er een onderstroom, een fundament is voor jonge mensen die op zoek zijn.”

Het is een uiting van de verzorgende kwaliteiten die Merel kenmerken: “Ik wil het zó verzorgen dat mensen het weer kunnen oppakken. In liefde bewaren, maar ook ontwikkelen.”

Dit artikel verscheen in Motief 283 van juni 2024